Het tijdstip van deze tocht was al maanden reden tot enige ongerustheid. Hoeveel sneeuw zou er liggen? Hoeveel problemen zou dat kunnen opleveren? In de week voor het vertrek viel er ongebruikelijk véél sneeuw in de Vogezen. Op de website van ‘Le Champ du Feu‘, het hoogste punt wat we ongeveer zouden bereiken, stond vermeld dat er ongeveer 2 meter sneeuw was gevallen en dat de wegen ‘enneigée (besneeuwd)’ waren.
Met een enigszins aangepaste planning en met extra wintermaterialen zoals skibroeken en sneeuwschoenen gingen we op pad.
Oorspronkelijk was het plan om op deze dag te lopen naar Hohwald, maar door de sneeuwval zijn we daar niet gekomen. Op de route naar Schirmeck lag een beetje sneeuw, maar niet zoveel als we verwacht hadden, maar na een beetje klimmen nam de sneeuwhoeveelheid zienderogen toe. Gelukkig was er een spoor getrokken waar we vrij eenvoudig overheen konden lopen.
Op een gegeven moment splitst de route, het getrokken spoor gaat rechtdoor, terwijl de GR5 iets naar links afbuigt. Er wordt voorgesteld om de route maar aan te houden, dat is het veiligst. De sneeuwhoogte is al snel opgelopen tot 70/80 centimeter en het wordt ploegen om er doorheen te komen. Na 700 meter blijkt dat de twee paden weer samen komen…
Vlak daarna komen we bij de asfaltweg, we pakken het plan om de rest van de route de asfaltweg te volgen, als we echter bij Struthof aankomen, blijkt dat de rest van de asfaltweg niet geveegd is en is bedekt met een flink pak sneeuw. De conclusie die we moeten trekken is vrij eenvoudig: verder lopen is onverantwoord en ook niet aantrekkelijk. We besluiten om te gaan eten en terug naar Schirmeck te lopen.
